Rozdział IV ,,Czy to podchwytliwe pytanie?-''

Rozczarowanie, gniew, radość i spełnienie - te ,,humorki'' zwykle występują solo. Rzadko, kiedy można zobaczyć je razem, a kiedy już widzisz nie wiesz co powiedzieć i co zrobić.

***Jorge
Promyki słońca przedostawały się przez żaluzję, którą odsłoniłem. Spojrzałem w okno. Moim oczom ukazała się dziewczyna. TA dziewczyna. Czy to może być ona? Czy to moja Tini? Nie zastanawiając się ubrałem jakąś koszule i jeans'y. Skoczyłem z okna na drzewo. Poczułem taką adrenalinę, jaką już od dawna nie czułem. Sięgnołem po patyk i rzuciłem w okno. Od razu podeszła do niego szatynka.
-Nudzi Ci się, że pukasz w moją szybę patykiem?
-Nie, poprostu podoba mi się Twoje okno. - Odpowiedziałem dumny z siebie.
-Serio? Nie moja wina, że Cię na takie nie stać, a jeżeli Ci się serio nudzi to popukaj patykiem okno mojego brata, nie moje!-Zgasiła mnie...ta.....dziwne uczucie. Zaraz, zaraz...ona ma brata.
-Masz brata? Czy nazywa się Rugerro?
-Czy to podchwytliwe pytanie?-Zaczęła się ze mną droczyć.
-Ładna i zadziorna.
-Masz przyjaciół?
-Ta i co z tego?
-Idź pod ich okno, bo mi tylko tlen marnujesz.
-Haha nie disuj mnie piękna.
-Weź wyjdź!
-Za cb? Nie ma sprawy.
-Pa pa Trynkiewiczu!
Ona jest taka jak...Martina. Muszę wiedzieć, czy to ona. Wróciłem do swojego pokoju i zabrałem zdjęcie moje, Rugerro i Martiny. Na szczęście miała uchylone okno, więc łatwo wrzuciłem zdjęcie do pokoju. Nie wiem czemu, ale myślę, że to co robię to tylko formalność, że to na 100% ona! Nagle okno się otworzyło, szatynka skoczyła na drzewo , a potem na ziemię. Zrobiłem to samo. Ona tylko spojrzała mi w oczy i powiedziała:
-Jorge?
-Martina?
Nic już nie mówiliśmy tylko przytulaliśmy się...to ona, naprawdę ona!!!
**********************************************************************************
Cały z perspektywy Jorge xD Proszę dodajcie komentarze ps: wiem , że nudny i krótki, ale musiałam napisac te disy ;D